Przemysł naftowy w zawrotnym tempie zrobił oszałamiającą karierę. Ropa naftowa zawojowała świat i od wielu lat jest celem i przyczyną działań wielkich mocarstw. Dziś czarne złoto jest jednym z najważniejszych surowców energetycznych, ale mało kto wie, że to Polak jako pierwszy odkrył jej praktyczne zastosowanie.
Młodość
Urodził się 8 marca 1822 roku w Zadusznikach w ormiańskiej szlacheckiej rodzinie inteligenckiej. Gdy Ignacy skończył osiem lat Łukasiewiczowie przenieśli się do Radomia. Tutaj podjął naukę w popijarskim gimnazjum. Zła sytuacja finansowa rodziny nie pozwoliła mu jednak kontynuować nauki dlatego w 1836 roku rozpoczął praktykę w aptece w Łańcucie, a później pracę u Edwarda Hübla w Rzeszowie.
Działalność konspiracyjna
W tym czasie zaangażował się w działalność w tajnych organizacjach niepodległościowych, za co został aresztowany wraz z współpracownikami w 1846 roku. Osadzono go we Lwowie, ale po roku wypuszczono z braku dowodów. Miał jednak zakaz opuszczania Lwowa.
Studia
W 1848 roku podjął pracę w aptece Piotra Mikolascha i rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Dyplom magistra farmacji uzyskał cztery lata później na Uniwersytecie Wiedeńskim.
Odkrycie
Powrócił do Lwowa, gdzie w przyaptecznym laboratorium wraz z Janem Zehem w 1853 roku w wyniku badań nad frakcjonowaną destylacją ropy otrzymali naftę. Skonstruowana przez Łukasiewicza lampa naftowa zastąpiła lampy oliwne i stała się głównym źródłem światła w budynkach aż do upowszechnienia się elektryczności. Za symboliczną datę narodzin przemysłu naftowego uznaje się 3 lipca 1853 roku, kiedy to po raz pierwszy użyto nafty praktycznie do nagłej operacji w jednym z lwowskich szpitali.
Pierwsza kopalnia
Rok później Ignacy założył w Bóbrce koło Krosna pierwszą, czynną do dziś, kopalnię ropy naftowej, a w 1857 roku także pierwszą na świecie rafinerię (w Klęczanach koło Nowego Sącza). Bogacił się z roku na rok, otwierał coraz to nowe kopalnie ( rejon Gorlic, Jasła, Krosna), dlatego zaczęto mawiać, że wszystkie drogi w Zachodniej Małopolsce są brukowane jego pieniędzmi.
Działalność charytatywna
Łukasiewicz był jednak hojny. Zarobione pieniądze przeznaczał na cele społeczne: budował drogi, szpitale, zakładał sady, tworzył kasy zapomogowe, fundusze emerytalne. Wspomagał finansowo powstanie styczniowe. W 1873 roku papież Pius IX za działalność dobroczynną odznaczył go Orderem św. Grzegorza.
Zmarł 7 stycznia 1882 roku na zapalenie płuc, został pochowany na cmentarzu w Zręcinie.
KaPy
